Από τη στιγμή που γινόμαστε μανούλες, περνάμε συνεχώς φάσεις με τα παιδάκια μας. Στην αρχή η φάση βγάζουμε δόντια, μετά πότε θα περπατήσει–πότε θα μιλήσει, μέχρι που φτάνει η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό και τότε ένα εντελώς καινούργιο κεφάλαιο αρχίζει… τόσο για το μικρό μας όσο όμως και για εμάς.
Ως γνωστόν, το κάθε παιδάκι είναι ξεχωριστό και εντελώς διαφορετικό σε ό,τι αφορά τις προτιμήσεις, τον χαρακτήρα αλλά και στο πόσο εύκολα δέχεται τις αλλαγές. Επίσης, πολλά παιδάκια είτε από τη φύση τους είτε επειδή από βρεφική ηλικία περνούν αρκετό χρόνο με πολλά διαφορετικά πρόσωπα, είναι πιο ανεξάρτητα και έτσι πιο έτοιμα να μπουν στη νέα πραγματικότητα του σχολείου. Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα είναι σίγουρα ευκολότερα και για το γονιό, γιατί τι καλύτερο από το να βλέπεις το παιδάκι σου να πηγαίνει στο σχολείο με χαρά και να εντάσσεται ομαλά σε μια ομάδα με συνομήλικα παιδάκια.
Και ενώ για ένα παιδάκι η προσαρμογή στο σχολείο…
μπορεί να διαρκέσει λίγες μόνο ώρες, για ένα άλλο να κρατήσει αρκετές μέρες μέχρι και εβδομάδες. Εδώ σίγουρα τα πράγματα κάπως δυσκολεύουν, γιατί όσο πεπεισμένος και να είσαι ότι το σχολείο μόνο καλό κάνει, όσο και να εμπιστεύεσαι τις δασκάλες, το να βλέπεις το παιδάκι σου να κλαίει και ν’ αντιδρά έντονα, δύσκολα θα μείνεις εντελώς ασυγκίνητος. Ευτυχώς όμως, τις περισσότερες φορές είναι καθαρά θέμα χρόνου για όλα τα παιδάκια να εγκλιματιστούν και ν’ αγαπήσουν το σχολείο, όποτε πάνω απ’ όλα ψυχραιμία και υπομονή🥰
Το κρίνω και από τη δική μου εμπειρία με την Ελισάβετ…
όταν πήγε για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό, ενώ θεωρητικά την είχαμε προετοιμάσει, η αντίδρασή της δεν ήταν και η καλύτερη. Όσο ήμασταν μαζί στην τάξη και παίζαμε όλα ήταν καλά. Με το που έβγαινα όμως έστω για λίγο, κλάμα-πανικός & οδυρμός μαζί!! Και άντε όταν αυτό συμβεί κανά δυο φορές, λες οκ λογικό και αναμενόμενο, αλλά τι κάνεις όταν αυτό γίνεται επί 3 μέρες σερί και κατά διαβολική σύμπτωση όλα τα υπόλοιπα παιδάκια δείχνουν να έχουν προσαρμοστεί μια χαρά και εσύ είσαι η μόνη μαμά που σου πηγαινοφέρνουν το παιδάκι σου ανά 5 λεπτά??!!??
Τα σκέφτομαι τώρα και γελάω, αλλά τότε ναι είχα στεναχωρηθεί και προβληματιστεί μαζί. Όπως γίνεται σχεδόν πάντα όμως, τα παιδιά μάς ξαφνιάζουν και μας δείχνουν ότι απλά θέλουν το χρόνο τους. Έτσι λοιπόν εκεί που δεν το περίμενα, την 4η μέρα η Έλλη εντελώς ξαφνικά σταμάτησε τα κλάματα και εντάχθηκε κανονικά στην ομάδα. Απίστευτο και όμως αληθινό τη στιγμή που εγώ έλεγα πάει στον παιδικό θα την βγάλω μέχρι τα Χριστούγεννα…!
Τώρα που το ζω για δεύτερη φορά με την Βικτώρια και έχω πάλι κλάματα και τσιρίδες🤪, ναι με στεναχωρεί, ναι μου κακοφαίνεται, αλλά προσπαθώ να την ηρεμώ και είμαι σίγουρη πως κάθε μέρα θα τα πηγαίνει καλύτερα😉
🅄🄿🄳🄰🅃🄴
Σίγουρα τώρα στην COVID εποχή 🦠😷, η προσαρμογή γίνεται σε πιο «δύσκολες» συνθήκες, αφού δεν επιτρέπεται οι γονείς να μπούμε μαζί με τα παιδιά μας στην τάξη ούτε καν για λίγο κι έτσι ουσιαστικά δεν έχουμε την δυνατότητα να συμμετέχουμε καθόλου στην προσαρμογή τους 😣 Αυτό θεωρώ πως δεν είναι εύκολο ούτε για τον γονιό ούτε για το παιδάκι που αποχωρίζεται το οικείο του προσώπο για να βρεθεί ξαφνικά σε ένα εντελώς νέο περιβάλλον. Δεν σας κρύβω ότι αυτή η νέα, αλλά αναγκαία συνθήκη με δυσκόλεψε αρκετά και το ίδιο πιστεύω ισχύει και για την μικρή μου Βικτώρια. Παρόλο αυτά, εγώ κάνω το εξής κάθε μέρα και σας το συστήνω: αφού δεν έχουμε βασικά χρόνο για τον αποχωρισμό, δεν περιμένω να βρεθούμε στην πόρτα του σχολείου για να την χαιρετήσω. Το κάνω λίγα μέτρα πιο πριν όπου με ηρεμία της μιλάω, την τονώνω ότι θα πάνε όλα καλά και θα είναι όμορφα στο σχολείο και όλα αυτά πάντα με χαμόγελο. Αυτός είναι ο αποχαιρετισμός μας και έτσι όταν πλέον φτάνουμε στην στιγμή που θα την αφήσω στη δασκάλα της, της δίνω ένα φιλάκι, της λέω ότι την αγαπώ και την επιβεβαιώνω ότι θα συναντηθούμε πάλι σε λίγο❤️
Συμπέρασμα?
Δώσε στο μικρό σου το χρόνο που χρειάζεται για να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Μακάρι αυτό να γίνει γρήγορα και ανώδυνα, αλλά και λίγο περισσότερο χρόνο να χρειαστεί, σε καμία περίπτωση μην πτοηθείς! Είναι πραγματικά θέμα χρόνου να νιώσει ασφάλεια και να σας αποχωριστεί χωρίς δράματα.
Φυσικά και εμείς ως γονείς μπορούμε να κάνουμε πράγματα που θα το βοηθήσουν όπως: να του μιλάμε αρκετά για το σχολείο και το τι θα κάνει εκεί, να επισκεφτούμε την τάξη του πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς αλλά και να το αφήσουμε να διαλέξει τσάντα, παπούτσια κλπ. ώστε να μπει με αυτό τον τρόπο σιγά σιγά στο κλίμα.
Το κυριότερο όμως είναι…
να μην μας πάρει από κάτω με το που δούμε ότι δυσκολεύεται να προσαρμοστεί. Αντιθέτως ο γονιός πρέπει να είναι ήρεμος, ψύχραιμος, ενθαρρυντικός και χαρούμενος που το παιδάκι του μεγάλωσε και πηγαίνει πια σχολείο. Αν δει ότι έχετε νευρικότητα και άγχος, τότε θα του μεταφέρετε αναπόφευκτα τα αρνητικά αυτά συναισθήματα.
Βεβαιώνουμε ακόμα το μικρό μας ότι θα έρθουμε να το πάρουμε. Αυτό θα του ενισχύσει το αίσθημα ασφάλειας. Σε ό, τι αφορά τους αποχαιρετισμούς καλό είναι να είμαστε σύντομοι. Σε καμία περίπτωση δεν φεύγουμε κρυφά σαν να το ‘σκάμε’ όταν δεν μας βλέπει! Του δίνουμε ένα φιλί, του κάνουμε μια μεγάλη αγκαλιά και του ευχόμαστε να έχει μια τέλεια μέρα στο σχολείο. Αφού όμως χαιρετήσουμε, ακόμα και αν κλαίει, δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω. Τα πισωγυρίσματα δεν ωφελούν και σίγουρα θα το στρεσάρουν περισσότερο. Ακόμη δεν πρέπει να μας βλέπουν να στεναχωριόμαστε καθώς θα νιώσουν περισσότερη ανασφάλεια πιστεύοντας ότι δεν είμαστε σίγουροι που τα αφήνουμε.
Κλείνοντας,
δείξτε εμπιστοσύνη στις παιδαγωγούς που σίγουρα έχουν τη γνώση και την εμπειρία να απασχολήσουν και να καλμάρουν ακόμα και το πιο ‘αντιδραστικό’ παιδάκι ☺️ Εγκαινιάστε αυτό το νέο κεφάλαιο στη ζωή του παιδιού σας χωρίς άγχος αλλά με θετική σκέψη και μην ξεχνάτε: ό, τι τυχόν σας απασχολεί ή αν παρατηρήσετε κάποια περίεργη συμπεριφορά (αδικαιολόγητα κλάματα, ξαφνική επιθετικότητα κα) συζητήστε το με τις νηπιαγωγούς ώστε να το διαχειριστείτε μαζί.
Καλή σχολική χρονιά στα παιδάκια μας με υγεία!!!
Πολλά φιλιά,
Μαρίνα
☆ marinamartidou.com 